Η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της, εμείς τι κάνουμε;

Η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της, εμείς τι κάνουμε;

της Βίβιαν Στεργίου

Η ελληνική Δικαιοσύνη καταδίκασε τη Χρυσή Αυγή. Ομως, ας μην κάνουμε πως η οργάνωση και οι ενέργειές της φύτρωσαν στο κενό, γιατί έτσι θα ξαναδούμε, με άλλο όνομα, με άλλους φορείς, την ίδια ιδεολογία να δηλητηριάζει πάλι τη χώρα. Εγιναν πολλά και φτάσαμε ως εδώ. Πολιτικοί που στάθηκαν λίγοι, ανίκανοι να υψώσουν ανάστημα στο κακό που ερχόταν. Δημοσιογράφοι και άνθρωποι με δημόσιο λόγο που είτε υιοθέτησαν και κανονικοποίησαν το ακροδεξιό λεξιλόγιο με μία ανιστόρητη κι αδικαιολόγητη ελαφρότητα είτε παρουσίασαν τους ναζί στις εκπομπές τους και στα περιοδικά τους καθιστώντας τους οικείους ακόμα και γοητευτικούς μ’ έναν πολύ αρενωπό και προσβλητικό τρόπο (είδαμε τα τατουάζ με τις σβάστιγκες, τη ματσίλα, την αποθέωση της γυναίκας ως μητέρας λευκών Ελληνόπουλων που η Χρυσή Αυγή τη σέβεται και την τιμά, δήθεν). Πολίτες που στήριξαν τη ναζιστική ιδεολογία, που όπλισαν τους ναζί με αποδοχή και χρήματα απ’ τον κοινό μας προϋπολογισμό, που έστελναν τα παιδιά τους σε μαθήματα ναζιστικής κατήχησης και όταν βασανίζονταν ξένοι στις γειτονιές τους απλώς το άφηναν να συμβεί.

Τα χρόνια της δίκης μάθαμε πολλά για τη δράση της Χρυσής Αυγής. Το ογκώδες υλικό που παρουσιάστηκε ενώπιον του δικαστηρίου είναι σοκαριστικό. Εχουν ήδη κυκλοφορήσει καλά βιβλία που το πραγματεύονται αλλά γενικώς δεν έτυχε της προσοχής που τού άξιζε από τα μέσα.

Η απόφαση ήταν σημαντική. Ομως, δεν ξεμπερδεύουμε. Αν η δημοκρατία είναι θέμα καθημερινότητας, η δική μας προφανώς πάσχει. Βανδαλισμοί σε μνημεία Εβραίων. Επιθέσεις σε μικρούς πρόσφυγες. Οράματα για μια Ελλάδα χωρίς ξένους. Γενικευμένη κανονικοποίηση του ακροδεξιού λεξιλογίου που εκφερόμενο τεχνηέντως από πολιτικούς και δημοσιογράφους γίνεται «φυσιολογικό». Επιθέσεις σ’ ανθρώπους, επειδή μοιάζουν μουσουλμάνοι (ή είναι). Ολ’ αυτά συμβαίνουν τώρα. Κι έξω απ’ τα σύνορά μας, στη γύρω περιοχή, σε πλουσιότερες χώρες, στη Σουηδία, στην Αυστρία, στη Γερμανία νέες εκφάνσεις του παλιού κακού (μιλούν για «εποικισμό» και «αντικατάσταση») καλούν πάλι τον κόσμο να μισήσει.

Ανεξάρτητα απ’ την απόφαση, λοιπόν, η κοινωνία οφείλει να δείξει ότι αποδοκιμάζει τον ναζισμό. Δεν ξεμπερδέψαμε επειδή ανέλαβε η Δικαιοσύνη. Αλλωστε η απόφαση έκρινε συγκεκριμένες ενέργειες συγκεκριμένων ανθρώπων, όχι μια απεχθή ιδεολογία. Αυτή ηττάται εκτός αίθουσας δικαστηρίου. Μόνο με τη δημοκρατική εγρήγορση των καθημερινών ανθρώπων και την ακούραστη απόρριψη του μίσους δεν θα ξαναβρεθούμε ενώ ψηφίζουμε να παίρνουμε στο χέρι μας ψηφοδέλτιο με σβάστικες. Η δημοκρατία είναι δύσκολο πολίτευμα ακριβώς επειδή επιτρέπει, ανάμεσα σε άλλες επιλογές, και την αυτοκαταστροφή της. Οι ευθύνες για μας είναι, λοιπόν, τεράστιες. Μόνον οι πολίτες μπορούν πραγματικά να διαλέξουν ο ναζισμός να ηττηθεί ολοκληρωτικά. Μάλιστα η επιλογή απόρριψης του ναζισμού πρέπει να είναι μια διαρκής επιλογή, η με κάθε ευκαιρία ζωηρή επανεπιβεβαίωση των αξιών μας που δεν έχουν καμία σχέση με τη φυλετική ανωτερότητα, το μίσος για τους Εβραίους, τους γκέι, τους πρόσφυγες, τους Ρομά, τους κάθε είδους «ξένους» ή «διαφορετικούς», τον έλεγχο των γνωμών, τη βία. Ο,τι μοιάζει σ’ αυτήν την ιδεολογία πρέπει να ηττάται διαρκώς κι αυτή δεν είναι αποκλειστική δουλειά για δικαστές, είναι πρωτίστως των πολιτών.

Η Βίβιαν Στεργίου είναι συγγραφέας