Λίγα λόγια για τη Μίνα Ζάννα
Κύριε διευθυντά (επιστολή στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Λένε πως τα καλύτερα δώρα που μπορεί να σου κάνει η ζωή είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που θα συναντήσεις στο δρόμο σου. Και τότε θα είσαι πολύ τυχερός. Θεωρώ ότι είμαι ένας απ’ αυτούς. Γιατί η ζωή μού φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα αφού μου έφερε στον δρόμο μου τη Μίνα.
Πάνε πολλά χρόνια, ίσως πάνω από 15, όταν ύστερα από επίμονες προσπάθειες της ίδιας, αποφάσισα να ενδώσω και να έχω την πρώτη ουσιαστική συνάντηση μαζί της (γιατί την ήξερα αρκετά χρόνια πριν). Είναι αλήθεια ντρεπόμουν. Τι είχε να πει μαζί μου ένας άνθρωπος της εμβέλειας της Μίνας;
Oπως φάνηκε εκ των υστέρων, είχα άδικο! Γιατί, τώρα πια, σκέφτομαι πόσα χρόνια έχασα και όχι μόνο εγώ, αλλά και το σχολείο μου, οι μαθητές μου. Στην πρώτη αυτή συνάντηση, συζητήσαμε για την εκπαίδευση ως φορέα πολιτισμού. Κι εκεί θέσαμε τα θεμέλια όλων αυτών που θα ακολουθούσαν.
Λογοτέχνες, ποιητές, αρχιτέκτονες, ψυχολόγοι, παιδαγωγοί, αρχαιολόγοι, νευροβιολόγοι, ζωγράφοι, γλύπτες, ιστορικοί, ηθοποιοί, κριτικοί κινηματογράφου, τελικά όλοι οι καταξιωμένοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών παρήλασαν από το σχολείο μας. Για ένα μικρό σχολείο σε μια γωνιά της Ελλάδας ήταν μαγικό! Με το που ξεκινούσα ένα πρόγραμμα στο σχολείο μου, η πρώτη της ερώτηση ήταν: Λοιπόν, ποιον θέλεις να φέρουμε μετά; Πάρε ένα στιλό και γράφε. Ονόματα, τηλέφωνα. Πότε τους θέλουμε; Λες και ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Μας έμαθε τι σημαίνει πολιτισμός και τον καθοριστικό ρόλο που παίζει στη διαμόρφωση συνειδήσεων, στη δημιουργία μιας πιο υγιούς κοινωνίας. Μας άνοιξε καινούργιους δρόμους στην εκπαίδευση. Τι να πει κανείς για την αγάπη της για τη μουσική, αφού ήταν μια εξαιρετική πανίστα και πώς να ξεχάσουμε τη μαγεία που νιώσαμε, μαθητές και δάσκαλοι, όταν μας έπαιξε για πρώτη φορά στο πιάνο της μελωδίες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ; Αλλά πάνω απ’ όλα μας δίδασκε με τη στάση ζωής της. Απλή, αισιόδοξη, δημιουργική, γενναιόδωρη, αγωνίστρια, πάντα χαμογελαστή, όμορφη και νέα, αιώνια έφηβη, πάντα μ’ έναν καλό λόγο, με μια ζεστή αγκαλιά, με αγάπη και σεβασμό για τον άνθρωπο, αξιοπρεπής, προσηνής, με ήθος, και τρελά ερωτευμένη με τη ζωή.
Hταν από τους ανθρώπους που πίστευε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά ηθικό. Oμως δεν έμενε στη διαπίστωση. Αυτό προσπαθούσε να αλλάξει και με όλα αυτά που έκανε και κυρίως με τη στάση ζωής της. Η γενική αποτίμηση; Μια καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης και μαθητών του σχολείου μου.
Παραφράζοντας τον τίτλο του παραμυθιού, «Η Μίνα και η άνοιξη» του Χρήστου Μπουλώτη, που είναι αφιερωμένο στο Δημοτικό Σχολείο Οξυλίθου, εγώ θα πω ότι η Μίνα ήταν η άνοιξη.
Λένε πως οι άνθρωποι που αγάπησες κι έφυγαν, πεθαίνουν μόνο όταν πεθάνεις κι εσύ ο ίδιος. Για όλους εμάς, λοιπόν, θα ζει πάντα στις καρδιές μας γιατί απλά είμαστε ένα κομμάτι της.
Ευαγγελια Βελισσαριου, Διευθύντρια Δημοτικού Σχολείου Οξυλίθου